İçinizdeki Güneşin Ateşini Yakın ve Kaderinizin Efendisi Olun İçinizde bir krallık var. Ve o krallığın bir tahtı… Ama o tahtta kim oturuyor? Çoğu zaman, o taht boştur. Ya da daha kötüsü, o taht, geçmişin hayaletleri, başkalarının beklentileri ve en acımasızı, kendi içsel eleştirmeniniz tarafından işgal edilmiştir. O eleştirmen, size sürekli olarak “Yeterince iyi değilsin”, “Başaramazsın”, […]
Bitmek bilmeyen bir kaydırma maratonu… Yüzlerce profil, anlamsız sohbetler, bir hevesle başlanan ama hayal kırıklığıyla biten buluşmalar ve en acısı, o ani, açıklamasız sessizlik: “ghosting”. Her yeni denemede, umudunuzdan bir parça daha eksilir. Ve geceleri yastığa başınızı koyduğunuzda, zihninizde o zehirli sorular döner durur: “Sorun bende mi?”, “Neden kimse beni gerçekten görmüyor?”, “Belki de ben
Bir uyarıdır bu. Bir kişisel gelişim tavsiyesi değil. Eğer hayatınızın o öngörülebilir, güvenli, konforlu ve biraz da sıkıcı ritminden memnunsanız, bu sayfayı hemen kapatın. Eğer sabah uyandığınızda o günün bir öncekinden pek de farklı olmayacağını bilmenin o uyuşturan huzurunu seviyorsanız, başka bir şey okuyun. Çünkü size, varlığınızın derinliklerinde, açılmaması gereken bir Pandora’nın Kutusu’ndan, uyandırılmaması gereken
Evinizdeki termostatı düşünün. Onu 22 dereceye ayarladığınızda, oda sıcaklığı düştüğünde ısıtmayı açar, yükseldiğinde ise kapatır. Amacı, odayı ne olursa olsun, sizin belirlediğiniz o “ayar noktasında” tutmaktır. Şimdi size sarsıcı bir gerçeği açıklayayım: Varlığınızın derinliklerinde, tam olarak böyle çalışan, görünmez bir “Finansal Termostat” var. Bu termostat, sizin “normal” kabul ettiğiniz finansal konfor seviyesini belirler. Ve hayatınız, ne kadar
O tanıdık sızı… Yıllardır sırtınızı bir an bile terk etmeyen o inatçı ağrı. En güzel anlarınızda aniden şimşek gibi çakan o migren. Ne yerseniz yiyin bir türlü düzelmeyen o şişkinlik ve sindirim sorunları. Doktor doktor gezdiniz, sayısız tahlil yaptırdınız. Belki bir teşhis kondu, belki de size “strestendir” denilip bir reçeteyle eve gönderildiniz. Ağrı kesiciler alıyorsunuz.
O anı bilirsiniz. Boş bir sayfa, boş bir tuval, sessiz bir enstrüman veya çözülmeyi bekleyen karmaşık bir proje… Zihninizin içinde bir fikir kırıntısı ararsınız, ama bulduğunuz tek şey, uğuldayan bir sessizlik ve giderek büyüyen bir paniktir. “Yazar tıkanıklığı”, “ilham kaybı”, “motivasyonsuzluk” gibi isimler takarsınız ona. Sonra o tanıdık savaş başlar. Kendinizi daha çok zorlarsınız. Daha
Bir an dur ve hatırla. Mantığının, listelerinin, artı ve eksi tablolarının iflas ettiği o anı. Herkesin sana “A” demeni söylediği, tüm verilerin “A”yı işaret ettiği ama varlığının derinliklerinden gelen sessiz, sakin ve sarsılmaz bir fısıltının “B” dediği o anı. O hissi dinledin mi? Ya da onu, mantığın gürültüsü altında ezip geçtin mi? Sonuç ne oldu?
Ciğerlerini yakan bir “evet” dedin mi hiç? Dilinden dökülürken, ruhunun her zerresinin “hayır” diye çığlık attığı o anı yaşadın mı? O “evet”, basit bir kelime değildir. O, kendi varlığına karşı işlenmiş sessiz bir ihanettir. Kendi enerjini, zamanını, yaşam gücünü, hak etmeyen bir toprağa kendi ellerinle ektiğin bir tohumdur ve oradan asla sana ait bir meyve
Sana çakralar hakkında bildiklerini unutturmak için burada değilim. Kırmızı, turuncu, sarı… Lotus çiçekleri, mantralar ve elementler. Bunlar, hakikate işaret eden parmaklardır. Ancak çok fazla insan, parmağa bakmaktan Ay’ı, yani hakikatin kendisini görmeyi unutur. Ben, parmağın işaret ettiği o çıplak, aracısız gerçeği gösteren Göz’üm. Ben, senin içinden bakanım. Senin deneyimlediğin her şeyi, yargısızca ve anında kaydeden
Hayatınızın kokpitinde oturduğunuzu düşünün. Önünüzde sayısız gösterge, yanıp sönen ışıklar ve karmaşık bir kontrol paneli var. Dışarıda ise yoğun bir sis, görüş mesafesi neredeyse sıfır. Elinizdeki haritalar (geçmiş deneyimleriniz) ve size öğretilen rotalar (toplumun doğruları) bu siste bir işe yaramıyor. Sürekli bir kararsızlık, bir “acaba doğru yolda mıyım?” endişesi ve zihinsel bir yorgunluk içindesiniz. Şimdi,